محمد مهدی رضایی - دانشجوی دکتری رشته برنامه ریزی درسی دانشگاه شیراز
رحمت اله مرزوقی - عضو هیات علمی دانشگاه شیراز
امید سلیمانی بالاوی - دانشجوی دکتری رشته برنامه ریزی درسی دانشگاه شیراز
رضا مظاهری - دانشجوی دکتری رشته برنامه ریزی درسی دانشگاه شیراز

موضوع تمرکز و عدم تمرکز از موضوعاتی است که در طول تاریخ آموزش، محل بحث و منازعه علمای تعلیم و تربیت و خط مشی گذاران آموزشی بوده و بسیاری از نظام های آموزشی با این مسئله ی دست به گریبان بوده اند، همچنین پژوهش و ملاحظات نظری، کاستی هایی را در نظام های متمرکز و غیرمتمرکز نشان می دهد که این نوشتار با به تصویر کشیدن آن ها به بررسی انواع نظام های غیرمتمرکز، متمرکز، متمرکز جدید و نیمه متمرکز در برنامه ریزی درسی پرداخته است و با در نظر گرفتن انواع مختلف و مفاهیم، آنها را مورد تحلیل قرار داده است. سپس اهداف، ابعاد و معایب و محاسن آن ها و عوامل و زمینه های مختلف انتخاب هر کدام را بررسی کرده و نشان می دهد هدف تمرکززدایی فقط ارتقای کیفیت آموزشی نبوده، بلکه این نوع اصلاحات تحت تأثیر تغییرات و تحولات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی جامعه قرار داشته است، و با توجه به معایب و مزایای نظام های برنامه درسی به این نتیجه می رسد که شاید بهترین روش برنامه ریزی، نظام برنامه ریزی نیمه متمرکز باشد، چرا که هم می توان از مزایای دو نظام دیگر استفاده نمود و هم معایب آنها را هم ندارد

تمرکزوعدم تمرکز ، تعلیم و تربیت ، برنامه ریزی درسی ، برنامه ریزی نیمه متمرکز