حسین حاتمی نژاد - عضو هیئت علمی دانشگاه تهران دانشکده جغرافیا
حسین صادقی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی امایش سرزمین دانشگاه تهران دانشکده جغرافیا
نبی مرادپور - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی امایش سرزمین دانشگاه تهران دانشکده جغرافیا
محمد ابراهیمی - دانشجوی کارشناسی ارشدجغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تربیت مدرس دانشکده جغرافیا

از مهم ترین پیامدهای رشد شهرنشینی در دهه ی گذشته پاشیدگی نظام توزیع و مراکز خدمات شهری بوده، به طوری که زمینه ساز نابرابری اجتماعی شهروندان و میزان برخورداری از کاربری خدمات شهری شده است. در برنامه ریزی شهری آنچه می تواند به تحقق پذیری بیشتر عدالت شهری کمک نماید توجه به عدالت فضایی و برنامه ریزی هایی است که تمرکز خدمات را عادلانه در مناطق مختلف توزیع نمایند. هدف این مقاله تبیین سطوح برخورداری ناحیه های منطقه 17 شهر تهران از لحاظ خدمات شهری می باشد به این منظور براساس سطوح نیاز هر یک از نواحی، 5 کاربری محاس به شده است. روش کار توصیفی – تحلیلی است. نخست مطالعات اکتشافی به صورت کتابخانه ای و بازدید مقدماتی و پس از آن مطالعه میدانی با استفاده از روش مصاح به انجام شده است به طوری که برای تبیین رت به بندی نواحی از طریق سطوح نیاز به خدمات شهری روش Vicor کار گرفته شده است. نتایج نشان می دهد که نواحی از لحاظ برخورداری به صورت نامتعادل از خدمات شهری بهره مند می باشند به ، طوری که این مسئله مشکلات متعددی را به وجود خواهد آورد و باعث گسستگی بیشتر عدالت فضایی بین نواحی می شود لذا با تقویت این نواحی و تمرکز برنامه ریزی بر روی نواحی نامتعادل از لحاظ برخورداری از خدمات شهری می توان به یکی از اصول توسعه پایدار که همان عدالت اجتماعی است رسید و پایداری شهری در این منطقه به وجود آورد

خدمات شهری ، عدالت اجتماعی ، مدل ویکور، منطقه 17شهرتهران