کریم حسین زاده دلیر - هیئت علمی جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد مرند،
حمیدرضا دودانگه - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری و مدرس دانشگاه)
سمیرا پورکریم - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان،
محمد علیمحمدی - کارشناس مهندسی شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

با توجه به وجود رابطه قوی میان اقلیم و پایداری محیط، در طراحی فضاهای مختلف شهر نظیر: ساختمانها، فضاهای سبز، معابر، و غیره، علاوه بر توجه به کیفیتهای عملکردی، بصری و زیبا شناختی، عنایت به نوع اقلیم شهر و رعایت ضوابط طراحی اقلیمی ضروری است و بیتوجهی به این مساله، مشکلات خاصی را میتواند برای یک شهر ایجاد کند. معماری گذشته ایران یکی از نمونههای موفق همخوانی زندگی با محیط پیرامون است. اندیشه و روشهایی که برای ساخت بناهای کاربردی در نظر گرفته شده، همساز با محیط است لیکن با گذر زمان و شروع روند نوسازی در بافت سنتی، رابطه بین محیط و اقلیم مورد بیتوجهی قرار گرفته است. معماری و بافتهای فرسودهی شهرهای سنتی ایران، اوراق تاریخ فرهنگ و محیط زیست مردمی است که بنابر تغافل روشن فکرگرایانهی حاکم بر فضای چند دههی اخیر معماری و شهرسازی ایران، به دست باد فراموشی و اضمحلال سپرده شده و در حال حاضر کالبدی فرسوده تنها یادگار از بافت سنتی شهرها میباشد. با توجه به اینکه یکی از راهکارهای صرفهجویی در مصرف انرژی ساختمان بازگشت به ارزشهای معماری سنتی و رعایت اصول همسازی اقلیم با معماری است در نتیجه ضرورت بررسی ویژگیهای معماری منطقه 70 شهر تبریز و میزان همسازی آن با محیط مورد ارزیابی قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی تحلیلی از نوع پیمایشی بوده و در قالب مدل – AHP و با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیای GIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در رابطه با موضوع مورد پژوهش نیز معیارهای زیر مورد بررسی قرار گرفته است و در نهایت بر اساس روش کارل ماهانی به ارائه پیشنهاد در رابطه با معماری محدوده مورد نظر پرداخته شده است. الف( مکانیابی مناسب و مطلوب ب نظم و ترتیب بناها نسبت به یکدیگر در رابطه با تاثیرپذیری از عناصر اقلیمی ج( مقاومت مصالح به کار گرفته شده در برابر عناصر و عوامل آب و هوایی پلان، شکل و طراحی ساختمان نسبت به شرایط آب و هوایی

اقلیم ، بافت سنتی ، AHP ، پایداری محیط ، ماهانی