سید صهیب شایان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج
صلاح الدین مولانایی - استادیار گروه معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه کردستان

برای شناخت ریشه های تاریخی آنچه که امروزه درایران به تبع دیگر کشورها با عنوان تئاتر خیابانی مطرح است نیازمند تحقیقات بسیارکاربردی و موشکافانه و مکرر میباشد پرداختن به ریشه های پدیدار شناسی آنچه که امروزه باعنوان تئاتر خیابانی مطرح است نیازمند کنکاش درگذشته تاریخی هنرهای نمایشی است درسالهای پایانی سده ی بیستم تئاتر دستخوش دگرگونیدیگری واقع شد درحالیکه تئاتر درمسیر رقابت با فن اوری های مدرن نظیر سینما وتلویزیون قرارگرفته فعالیت های نمایشی وسیعی بیرون ازدیوارها درحال رشد و گسترش اند انچه درباره تئاترهای خیابانی اهمیت دارد ارتباط بی واسطه آن باتماشاگر و امکان تعامل با اوست این بی واسطه بودن سبب میشود که تماشاگر مهارتهای جسمانی را بهتر درک و تشویق کند و بازیگربیشترین تاثیر را براوبگذارد. بنابراین ضروریست بررسی شود که هنرنمایشی تئاترخیابانی تاچه حد میتواند درتعاملات اجتماعی و هویت شهری تاثیرگذار باشد؟ نتایج تحقیق بااتکا به روش توصیفی تحلیلی و تکنیک مطالعات کتابخانه ای وهمچنین مصاحبه ای عمیق با متخصصان حوزه تئاتر خیابانی معماران و مردم حاکی ازاین مطلب بود که نمایش خیابانی همبستگی اجتماعی را به دنبال دارد اسیب های جامعه را شناسایی می کند و آنرا با نمایش به توده مردم هرجامعه نشان میدهد و دردرازمدت یکی ازراه کارهای ارزشمند برای ارتقا هویت شهری است

تئاتر ، خیابان ، معماری ، نمایش ، هویت شهری