زهره فنی - دانشیار گروه جغرافیای شهری دانشگاه شهید بهشتی

به منظور دستیابی به ساختار و نظام شهری منطقه ای توانمند و متناسب با داده ها، امکانات و زیرساخت ها، در سطوح منطقه ای و محلی، نیازمند برنامه ریزی ساختاری-راهبردی هستیم. این نوع نظام برنامه ریزی در همه کشورهای توسعه یافته، با نگاه سیستمی و جامعنگر، سلسله مراتب سکونتگاهی را در سطوح ملی، منطقه ای و محلی مورد توجه قرار داده وبراساس اهداف و اصول در سطوح مذکور، ارکان و مفاد برنامه های توسعه ای را مشخص میسازد. بخشی از سیاست گذاری ها در سطوح گوناگون برنامه ریزی توسعه فضایی در هر کشور،بطور مستقیم و غیرمستقیم، به مناطق روستا-شهری مربوط می شوند. نوع و تفکر سیستم هایسیاسی-اداری جوامع نقش مستقیم و تعیین کننده ای در ساختار و نظام برنامه ریزی محلی-منطقه ای ایفا می کنند نکته ای که در تحلیل های این مقاله نیز اشاره شده است. یکی ازمناطق کشور که نیازمند بازنگری در سیاست ها و برنامه های توسعه منطقه ای و در نتیجهتغییر اساسی در شیوه اجرا و پیگیری پروژه های عملیاتی در حوزه های شهری-روستایی است،منطقه شمال کشور است و در این نوشته نگارنده، با تاکید بر همگرایی و قرابت بیشترکارکردی و سیاستگذاری مراکز شهری-روستایی، عوامل موثر بر این فرایند که در نهایت میتواند به توسعه پایدار فضایی در منطقه شمال کشور منجر شود را مورد تحلیل قرار داده است.نتیجه اینکه نگرش یکپارچه به توسعه شهری-روستایی با تاکید بر پیوندهای موجود، ازاستراتژی های ضروری است که برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه فضایی پایدار مورد تاکیدقرار می دهند. این راهبرد با هدف کاهش فقر روستایی و برقراری تعادل محلی و منطقه ایتدوین می شود و در آن بر ارتباط متعادل و پایدار میان فعالیت های پایه ای و کلیدی مناطقتاکید می شود.

توسعه فضایی، پایداری، پیوستگی های شهری روستایی، منطقه شمال ایران