علی دشتی شفیعی - دکتری معماری و تخصصی شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی ونیز آیتالیا هیئت علمی و مدیر گروه معماری و شهرسازی دانشگاه شمال
مهنوش افشاری - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات گیلان

کودکان بی سرپرست، از دیر باز حاصل جنگ و قربانیان آن زمان هستند که نه تنها آنها را از داشتن پدر و مادر و کانون گرم خانواده محرو سااته بلکه پذیرای آنها نیست و به چشم سر بار به آنها می نگرد. یک کودک بی سرپرست که همواره نیاز به یک پناه را احساس می کند، بودن در محیطی که بطور دائم احساس تشویش، نگرانی و اضطراب وترس همیشگی را داشته باشد ضعف در شخصیت را به دنبال اواهد داشت. از این رو، فضاهای مراکز نگهداری از کودکان بی سرپرست به عنوان بستری که همواره ومرد استفاده این کودکان قرار می گیرد، در صورت دارا بودن احساس امنیت علاو بر آنکه آرامش را برای آنان به ارمغان می آورد .در سالهای آیند این کودکان باید قدرت حرکت و هوگامی با جامفه و حتی توان مطرح شدن به عنوان سرمایه های بسیار با ارزش برایسازندگی کشور را دارا باشند. شکل نگهداری از کودکان بی سرپرست در حال دگرگونی می باشد و همواره سعی برارتباط بیشتر این دسته از کودکان با محیط های بیرونی و دیگر کودکان می باشد و متاسفانه این موضوع در کشور ما بسیار نادیده گرفته می شود و به کودکان بی سرپرست و محیط ها و فضاهای مورد نیاز آنها کوترین توجه می شود. در پژوهش مورد مطالعه زیر سفی بر آن دارد که مجموعه ای برای کودکان بی سرپرست در یک محیط امن و راحت، در شهر تهران که بتواند نیاز های این قشر از کودکان را محیا سازد ؛ البته لازم به توضیح است که این پژوهش که با استفاده و بهره جوئی از مطالعات کتابخانه ای و مدارک مکتوب و هوچنین برداشتهای میدانی انجا گرفته است.

خانواده ، کودک ، شبانه روزی ، شیرخوارگاه ، شبه خانواده ، احساس امنیت