رحمان جهانبازی - گروه مهندسی شیمی- پلیمر- دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا
حسین ایزدی وصفی - گروه مهندسی شیمی- پلیمر- دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا
احسان کیانفر - گروه مهندسی شیمی –دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک
کبری اکبری - گروه مهندسی شیمی- پلیمر- دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا

پلی بوتیلن ترفتالات (PBT) یکی از متداولترین پلیمرهای مهندسی نیمه بلورین می باشد که بواسطه خواصی چون درجه و سرعت بلورینگی بالا،مقاومت شیمیایی خوب، پایداری حرارتی و خواص جریانی عالی از اهمیت بالایی برخوردار میباشد. علاوه بر خواص مذکور این پلیمر بدلیل استحکامکششی خوب، مدول خمشی بالا، پایداری ابعادی بویژه در برابر آب و مقاومت بالا در برابر هیدروکربنها، کاربرد وسیعی در صنایع اتومبیل، صنایعالکتریکی و سایر کاربردهای مهندسی پیدا کرده است. با وجود مزایای ذکر شده، بدلیل استحکام ضربهای پایین PBT که ناشی از دمای انتقال شیشهاینسبتاً پایین آن است توجه بسیاری از محققین و پژوهشگران برای رفع این نقیصه از طریق افزایش HDT این پلیمر معطوف شده است. عموماً سه طریق برای رفع و اصلاح این نقیصه مطرح میباشد که عبارتند از: کوپلیمرشدن، آلیاژسازی با سایر پلیمرها و استفاده از پرکننده های معدنی و افزودنی های مناسب. روش آلیاژسازی با رزین های ترموست (اپوکسی) روش جدید بوده که تاکنون جزییات زیادی در مورد آن توسط محققین گزارش نگردیده است. از نتایج حاصل از این تحقیق می توان به نتایج آلیاژ PBT /اپوکسی اشاره کرد که دو پیک مجزا خود نشان می دهد نشانگر دو فازی بودن این آلیاژ در حالت مذاب می باشد. بطورکلی، اپوکسی با جرم مولکولی پایین با بسیاری از گرمانرم های قطبی سازگار بوده و رفتار فازی UCST از خود نشان می دهد. آزمون کشش نشان داد در آلیاژ PBT / اپوکسی اضافه کردن عامل پخت موجب افزایش مدول کششی خواهد شد.

عامل پخت، نانو کلی، اپوکسی، آلیاژ، پلی بوتیلن ترفتالات