علیرضا باقریه - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده عمران و معماری، دانشگاه ملایر
میثم غلامی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه، دانشکده عمران و معماری، دانشگاه ملایر (نویسنده مسئول)

در تحلیل متداول ساختمان ها و سازه ها، مهندسان اغلب قاب های ساختمانی و پی را بصورت مجزا تحلیلمی کنند و سازه را به صورت پای گیردار یا مفصلی فرض می کنند. سپس به تحلیل سازه می پردازند ودر انتها با استناد به نتایج تحلیل صورت گرفته اعضای سازه اعم از تیر و ستون را طراحی می کنند.نشست تفاضلی نقاط مختلف یک سازه می تواند باعث آسیب دیدن روسازه گردد. در روشهای رایجمیزان نشست تفاضلی در تحلیل مجزای دال فونداسیون تعیین و مقدار آن به میزان مجاز محدود میگردد. ضوابط موجود در تعیین نشست تفاضلی مجاز سازهها اغلب تجربی است و چندان تابع نوعطراحی و روش اجرای سازه نمی باشد. بنابراین باید ضوابط دقیق تری برای تعیین نشست تفاضلی ومقادیر حدی این پارامتر وضع شود تا از عملکرد مطلوب سازه اطمینان حاصل گردد. در تحقیق حاضرسازه 10 طبقه قاب خمشی فولادی با دو نوع پلان عریض و لاغر بدون اعمال نشست طراحی گردید،سپس سازه در نرمافزار اجزای محدود غیرخطی مدل شد. و با افزایش مقادیر نشست های تفاضلی، موردتحلیل استاتیکی غیرخطی قرار گرفت. با توجه به زاویه دوران تسلیم اعضای اصلی سازه، طبق آیین نامه FEMA-356 و سطوح عملکرد ساختمان، مقادیری برای حد زاویه چرخش خمیری اعضای اصلی سازه تعیین شد و با در نظر گرفتن معیارهای پذیرش، نشست تفاضلی مجاز سازه مشخصگردید نتیجه حاصل نشان داد که، پلان لاغر قابلیت تحمل نشست تفاضلی کمتری نسبت به پلان عریض دارد که این مقدار در پلان لاغر 3 سانتیمتر و در پلان عریض 4/9 سانتیمتر می باشد.

نشست تفاضلی، ساختمان های فولادی، روسازه، زاویه دوران تسلیم