مریم ربیعی
فاطمه جهانی شکیب - دانشجوی دکتری ارزیابی و آمایش محیط زیست

برنامه ریزی آمایش سرزمین، برنامه ای نظام یافته جهت راهبری تصمیمات در عرصه مکانیابی، اجرا وتوزیع مراکز استقرار جمعیت و فعالیت در فضا می باشد. بحرانهای طبیعی نمونه بارز تعارض بین مردم و محیط است. مسئله ای که امروزه در زمینه مدیریت مخاطرات طبیعی مطرح است. کاهش آسیب پذیری از طریق توسعه ظرفیتهای اجتماعی، اقتصادی، محیطی، استفاده از ظرفیتهای هر منطقه و مشارکت دادن جوامع در خصوص مقابله با بلایاست. یکی از افقهای جدید در آمایش پیوند آن به کارآیی برنامه ها و تحقق اهداف چندجانبه توسعه پایدار و مدیریت خطرات محیطی است که تحت عنوان آمایش مخاطره محور یاد می شود. آمایش سرزمین با منطقه بندی و طراحی کاربری اراضی و به دنبال آن وضع مقررات منطقه ای وضع مقررات ساختمانی و بهره برداری اصولی از زمین به کاهش آسیبهای محیطی کمک می کند. در راستای اهداف این مقاله فهرستی از مخاطرات در سرزمین و مناطق بر اساس اسناد موجود و متون مربوطه استخراج شده است. بنابراین تنظیم کنش متقابل بین عوامل انسانی و عوامل محیطی آنگونه که در تعریف آمایش سرزمین در نظر است بدون توجه به بحرانها که منشاء محیطی دارند و یا بحرانهای که توسط عوامل انسانی در محیط ایجاد می شوند، مقدور نیست.

آمایش سرزمین، بحران، برنامه ریزی، خطرات طبیعی