فاطمه محمدیاری - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین، دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
حمیدرضا پورخباز - استادیار گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
مرتضی توکلی - دانشیار گروه جغرافیا، دانشگاه زابل
حسین اقدر - دانش آموخته کارشناسی ارشد سنجش از دور و GIS، دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران اهواز

جنگلها و مراتع ایران یکی از مهمترین و با ارزشترین منابع ملی کشور و از پایههای توسعه پایدار محسوب می شوند که بهره برداری صحیح توأم با عملیات اصلاحو احیاء آنها می تواند نقش اساسی در جهت حفظ آب و خاک و تأمین نیازمندی هایکشور داشته باشد. با توجه به اهمیت فوق العاده زیاد این منابع روز به روز ازوسعتشان کاسته شده است. تغییر در کاربرى اراضى مرتع و جنگل سبب هدر رفتکربن آلى، تخریب ساختمان خاک، کاهش هدایت هیدرولیکى و افزایش چگالىظاهرى خاک مى گردد (Zolfaqary et al,., 2008) و به طور عام ویژگى هاى فیزیکى شیمیایى خاک و در نتیجه کیفیت آن را تحت تاثیر قرار مى دهد (Refahy,, 2006) نتایج تحقیقات در مناطق مختلف دنیا نشان می دهد که تغییر کاربری اکوسیستم-های طبیعی به اکوسیستم های مدیریت شده، اثرات زیانباری بر خصوصیات خاکدارد. قطع یکسره درختان جنگلها و تبدیل مراتع به اراضی کشاورزی باعث تخریبیا اخلال در اکوسیستم های طبیعی و کاهش ظرفیت تولید فعلی یا آینده خاکمی گردد. این امر می تواند به دلیل فرسایش، کاهش حاصلخیزی، تغییر در رطوبت خاک، شور شدن خاک و یا تغییر در فلور و فون خاک باشد (Celik, 2005). فرسایش خاک و تولید رسوب باعث مشکلات محیط زیستی فراوانی می شود. اینرسوبات همچنین، باعث ورود فلزات سنگین، مواد مغذی و آفتک شها به داخلکانال های رودخانه می شود و از این طریق بر جوامع تأثیر می گذارد. تحقیقات انجامشده علت افزایش فرسایش را ناشی از تغییر مراتع دائمی به کشاورزی مکانیزهنسبت می دهد (Fusagri, 1998).