محمدرضا پورمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، گروه معماری، تبریز، ایران
رقیه عطائی - عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز، گروه برنامه ریزی شهری، تبریز ایران

توسعه پایدار و به دنبال آن معماری پایدار از گرایش های جدید معماری است که در کنار حل و فصل مسائل معماری بر رفع مشکلات زیست محیطی اهتمام و توجه ویژه ای دارد و تاکنون راهکارهای زیادی را برای حل بحران های معاصر ارائه داده است بنابراین با بازشناسایی اصول والگوهای معماری بومی و استخراج الگوهای قابل تکراری که اکنون می توانند مورداستفاده قرار گیرند می توان شکاف بین معماری معاصر وسنتی را پرکرده و بناهایی پایدار همساز با اقلیم و سایر عوامل محیطی و فرهنگ طراحی کرد . این پژوهش با بررسی مطالعه موردی خانه های اردبیل و استخراج الگوهای پایدار در آنها، راهکارهایی را در جهت طراحی پایدار ارائه میدهد. معماری سنتی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیر مسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، د ارایویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز هایم اقلیمی هر منطقه نیز بوده است . فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد. در این مقاله ابتدا توضیح مختری در مورد پایداری داده و به بررسی تعدادی از خانه های قدیمی اردبیل پرداخته می شود

پایداری،معماری بومی،الگوهای تکرار پذیر،معماری پاید