سیدمسلم سیدالحسینی - دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
نازنین علیزاده محوطه کار - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
مریم دانشور - دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

در دهه های اخیر از یک سو، مفهوم پایداری به هدفی اساسی در برنامه ها و طرح های توسعه شهری بدل گردیده و از سوی دیگر بر مشارکت مردمی، به عنوان ابزاری برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار تاکید شده است.در این میان منظر شهری به عنوان نخستین سطح رویارویی انسان با پدیده شهر، یکی از مهمترین مولفه هایی است که می تواند در درک و ایجاد رابطه ای پایدار بین انسان و محیط و به تبع مکانی پایدار نقش کلیدی ایفا نماید، این در حالی است که امروزه مناظر شهری ما قادر به تامین توقعات و نیازهای روحی-روانی مردم نیستند،لذا این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استفاده از ادبیات نظری و تجارب ملی و بین المللی، ضمن برررسی مفاهیم و سطوح مختلف مشارکت مردمی و عوامل کلیدی شکل دهنده منظر شهری سعی در تبیین نقش و جایگاه رویکرد های مشارکتی و ارائه چارچوبی نظری در مسیر نیل به پایداری مناظر شهری دارد.بررسی و تحلیل مجموعه دیدگاه های نظری و تجارب عملی در این خصوص،حاکی از وجود یک باور جمعی است مبنی بر این که،نه تنها در فهم و ارزیابی منظر شهری بین متخصصان طراحی و مردم، تفاوت های عمیقی وجود دارد، بلکه عموم مردم نیز تحت عواملی همچون ویژگی های فردی-شخصیتی، طبقات اجتماعی، فرهنگ و ویژگی های قومی- نژادی ارزیابی های متفاوتی را از میزان مطلوبیت و زیبایی یک منظر شهری ارائه می دهند. براین اساس توجه به ترجیحات محیطی مردم و اتخاذ روش های مناسب، جلب مشارکت مردمی در فرآیند نظام رسمی برنامه ریزی می تواند به پایداری و مانایی هر چه بیشتر مناظر شهری کمک شایانی نماید

توسعه پایدار، منظر شهری، مشارکت مردمی، ترجیحات محیطی