مریم غلامی نصفجی - دکتری معماری و مدیر گروه دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس تهران
محمدرضا بمانیان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه سوره تهران

انسان همواره با طبیعت در ارتباط است و با دستکاری در طبیعت سعی داشته است که بگونهای بهینه طبیعت را در خدمت خود درآورد . الگوهای نادرست رفتاری محیط طبیعی را ویران می کند در حالیکه ما برای دوره طولانی بقاء،طی نسل های آتی به آن وابسته ایم .به طوریکه حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده است .اصول و قواعد این نوع از معماری در تلاش هستند تا با اقداماتی از جمله حداقل تخریب محیط زیست و بهبود فیزیکی و روانی محیط زندگی انسان از طریق هماهنگی با محیط طبیعی، ساختمانها را با شرایط اقلیمی منطقه ساخت تطبیق دهند . گردشگری روستایی ضمن حفاظت ارزش های محلی و بومی در جامعه روستایی نقش تعیین کننده ای در حفظ محیط زیست دارد و عناصر طبیعی سازنده روستا اهمیت فراوانی در جذب گردشگر برای طبیعت گردی دارد .به منظور بهبود و عملکرد معماری همساز با محیط زیست در مناطق روستایی بویژه منطقه مطالعه شده که به لحاظ ساختاری واکولوژیکی ، فضایی برای گذران اوقات فراغت برای افراد بومی و غیر بومی است ، لزوم بهره گیری از راهبرد ها و راهکارهای مناسب طبیعت گردی روستایی با توجه به شرایط و ویژگی های زیست محیطی و جاذبه ها و فراورده های اکولوژی(طبیعی و مصنوعی) هر منطقه به طور فزاینده ای احساس می شود .باتوجه به مسائل فوق در این پژوهش با استفاده از روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی سعی بر آن شده است که چگونگی روشهای برای طراحی معماری همساز با محیط زیست روستا جهت طبیعت گردی ارائه گردد.

طبیعت،معماری روستایی،محیط زیست،گردشگری روستایی