فاطمه ابریشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده معماری، واحد رفسنجان، دانشگاه آزاد اسلامی رفسنجان، ایران
منصور نیکپور - استادیار دانشکده معماری، واحد بم، دانشگاه آزاد اسلامی بم، ایران

رشد و گسترش بیرویه شهرها و عوامل تاثیرگذار بر آن، با دستیازی به محیط طبیعی و حومههای شهری و بافتهای روستایی پیرامون آنها از یکسو و پیامدهای نادرست ناشی از آن در محیطهای زیستی، طراحی پایدار را در معماری به یک اصل بدل کرده است. در این میان عواملی چون مصرف بیرویهی انرژیهای فسیلی در جهان و به تبع آن آلودگی آب و هوا و خاک و... توجه به اصل طراحی پایدار را بیش از پیش تاکید میکند. لذا توجه دوباره به حوزههایدرونی شهر و بافتهای روستایی پیرامون آنها به عنوان یک اصل تعیین کننده و اجتنابناپذیر در جهت پایداری شهرها و روستاها بوده است. به همین جهت یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری، پایداری و تطابق آن با بستر است. در نتیجه طراحی پایدار، معمار را ملزم به دریافت شناختی درست ویژگیهای یک مکان )زمینه( در ابتدای امر مینماید و این پارامتر را همواره مبحثی حیاتی در فرآیند طراحی خود بشمار خواهد آورد. این مقاله سعی دارد تا با بررسی نمونه موردی اقلیم روستای اودرج رفسنجان و انجام مطالعات میدانی و تجزیه و تحلیل نتایج حاصله، زمینهگرایی را بهعنوان یکی از اصول اصلی معماری پایدار در روستای مذکور معرفی کرده و اهمیت این مبحث را در دستیابی به معماری متناسب با بستر، در بافتهای روستایی که یکی از دیدگاههای مهم شهرسازی سالهای اخیر است مشخص سازد

معماری پایدار، زمینه، زمینهگرایی، توسعه شهری، روستای اودرج