سعید قصابیان

مقاله پیش رو به موشکافی مجدد مشکل قدیمی ارتباط دانشگاه و صنعت می پردازد. در ابتدای بحث هدف ازاموزش مهندسی یادآوری می شود و در پی آن عدم برنامه ریزی نیروی انسانی در سطح کلان و اثر سوء آن در برنامه ریزی آموزشی دانشگاه ها بیان می شود. با پذیرش این واقعیت دانشگاه ها ناچار به پیگیری روش اموزشی فعلی هستند که مبتنی بر آموزش اصول پایه مهندسی و عدم ورود به حیطه اموزش های ویژه است. در پی این بحث به عدم پیوستگی بین آموزه های دانشگاهی و تجارب صنعتی بعنوان یک نقص اشاره می شود. سپس با تذکر اینکه: 1- وظیفه مهندسی طراحی سیستم های فنی است. 2- طراحی از مقوله مهارت است و آموزش آن با آموزش علوم تفاوت دارد. از غلبه آموزش علم بر آموزش مهارت در دانشکده های مهندسی به عنوان یک انحاف یاد شده و نتایج منفی آن بیان میگردد. اصلاح نقش اساتید و تمایز جایگاه انها از مدرسین به عنوان یک راه حل برای اصلاح این انحراف عنوان می شود و دو راه عملی نیز برای تحقق آن پیشنهاد میشود.