غلامرضا عسگری - دانش آموخته مدیریت دانشگاه تربیت مدرس
عباس مقبل باعرض - استادیار دانشگاه تربیت مدرس

امروزه مدیریت بر یک شرکت خوشنام آرزوی هر مدیر موفقی محسوب می شود. اما نکته در اینجا است که خوشنامی توسط دینفعان متعدد و متفاوت سنجیده می شود. مقاله حاضر نشان می دهد از آنجا که ما در محیطی نامطمئن زندگی می کنیم در بیشتر مواقع برای تثبیت تصیم های خود در خصوص تائید خوشنامی سازمان ها به گزارش های ارائه شده توسط متخصصان و تحلیل گران متوسل می شویم. متخصصان و تحلیل گران نیز با استفاده از شیوه های طراحی شده به انحاء مختلف بر ادراکات ما از سازمان ها تاثیر می گذارند. از میان گزارش های این متخصصان و معروفترین روش هایی که برای سنجش آوازه یا خوشنامی در کشورهای غربی ارائه می شود می توان به مدل فورچون و مدل فامبرون اشاره کرد. در میان مدل های موجود در کشور نیز باید به فهرست صد شرکت برتر ایران (IMT100) اشاره نمود که توسط سازمان مدیریت صنعتی ارائه می شود و اکنون هفتمین سال اجرای خود را سپری می کند. این سازمان با استفاده از اطلاعات استخراج شده از ترازنامه و صورت های مالی حسابرسی شده شرکت ها هر ساله صد شرکت برتر ایران را بر اساس حجم فروش و شاخص های مرتبط با آن رتبه بندی و معرفی می نماید. علاوه بر این مطالعه این مقاله نشان خواهد داد که از میان رویکردهای موجود برای سنجش آوازه، یعنی انتظارات اجتماعی، شخصیت شرکت و اعتماد هم اکنون بیشترین توجه متخصصان به سنجش آوازه بر حسب انتظارات اجتماعی معطوف شده است. از این رو ضمن معرفی معروفترین مدلهای این رویکرد، پیشنهاداتی برای بهبود فهرست IMT100 بر مبنای انتظارات اجتماعی از سازمان ارائه می شود.

آوازه ، همنشین های آوازه ، مدل فورچون ، مدل فامبرون ، سازمان مدیریت صنعتی ، IMT100