داود کاظمی - دانشجوی دکتری رشته شهرسازی، گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری و دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
علیرضا عندلیب - استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران

رشد منابع اقتصادی، انسانی، اکولوژیکی و اجتماعی و تمرکز آنان در شهرها و اهمیت کارکردی وعملکردی آنان سبب شده است تا توجه جدی به مدیریت آنان و تابآوری این منابع در زمان بحران هایناشی از عوامل مصنوع و طبیعی به عمل آید. در این میان شروع سده حاضر نقطه عطفی در جریاناتمدیریت بحران بوده و نگرش ها از مدیریت بحران به مدیریت خطر و تاب آوری شهر بوده است و مدل هایمتعدد تاب آوری در این سال ها ارائه شده اند. این مدل ها علیرغم واگرایی های مفهومی، همواره تاب آوریمؤلفه های اجتماعی شهرها را ازجمله مهمترین ابعاد شهرهای تاب آور به شمار آورده اند. بر این اساسهدف پژوهش تدوین مدلی جهت سنجش میزان تابآوری اجتماعی شهرها و اجتماعات محلی در مواجههبا مخاطرات و شوک های احتمالی است و به منظور سنجش مدل، تاب آوری اجتماعی محله یوسف آباد شهرتهران مورد ارزیابی قرارگرفته است. بر اساس یافته های حاصل از پژوهش اجتماعی در دو مؤلفه ظرفیتاجتماع و ویژگی های اجتماع قابل سنجش بوده که محله موردمطالعه در هر دو مؤلفه دارای کیفیت بسیارپایینی است و قابلیت تاب آوری بسیار پایینی در مواجهه با مخاطرات دارد.

مخاطرات، بحران، مدیریت بحران، اجتماع، تاب آوری