محمد واعظی - دانشجوی کارشناسی رشته مهندسی هوافضا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

در سال های اخیر تقاضا برای وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین UAV ها به سرعت در بسیاری صنایع مختلف افزایش یافته است و از آنها برای کاربردهای مختلف استفاده می شود. چنین سیستم هایی باید توانایی ورود به محیط های خطرناک و غیرقابل دسترس را داشته باشد و اجازه دهند اطلاعات حیاتی بدون به خطر قرار گرفتن انسان جمع آوری شوند. به منظور انجام یک کار، یک پهباد باید با بسیاری از چالش های مختلفی روبه رو شود. این امر که از بررسی طراحی هواپیماهای سنتی و قدیمی شروع گردید به منظور آنکه آنها را مجهزتر کند منجر به توسعه سیستم عامل های جدید گردید. یک مثال خوب از این نوع از هواپیماها که با استفاده از اثر سیال برای چسبیدن به سطح جامد طراحی گردید برای کمک به نیروی محرکه است. این اثر در سال 1930 توسط هنری ماری که پی به این نکته برد که اگر یک فیلم نازک از هوا به صورت مستقیم حول یک بدنه منحنی قرار گیرد، سپس هوای منحنی را پیروی می کند، کشف گردید. هنگامی که برای به حرکت درآوردن هواپیماهای بدون سرنشین استفاده می شود، اثر سیال برای چسبیدن به سطح جامد هوای بالا و پایین لایه فشاری را به گونه ای می کشاند که باعث ایجاد یک نیروی برآ می گردد. بسیاری از سازمان ها اقدام به استفاده از این پدیده برای کمک به نیروی برآ در بسیاری از وسایل مختلف نقلیه غیرمعمول هوایی کرده اند.

بدون سرنشین، پهپاد، وسیله نقلیه، هواپیما