لیلا کایینی - کارشناس ارشد معماری اسلامی
پریسا هاشم پور - استادیار دانشگاه هنر اسلامی تبریز

یکی از تمایلات و استعدادهای درونی انسان که اسلام بسیار بر آن تاکید کرده میل و نیاز به سرور، بهجت و لذت در زندگی است .اضطراب های فکری و تنش های روانی از مشکلات جدی انسان عصر تکنولوژی است که منجر به کاهش احساس شادی در وی شده است و از آنجا که معماری هنگامی ارزشمند و مفید است که نه تنها پاسخگوی جنبه های زیبایی و بصری باشد بلکه نیازهای روزمره ی مردم رو هنگامی که به تنهایی یا به صورت گروهی فعالیت می کنند، برآورده سازد. لذا استفاده از سرزندگی و شادمانی در بناهای معماری و بخصوص فضاهای عمومی امری لازم و نیازی ضروری است. افراد در ساده ترین حالت نیازمند برقراری ارتباط، دیدن، شنیدن و صحبتکردن می باشند و از آنجا که فعالیت های انتخابی زمانی صورت میگیرد که تمایل به انجام آن وجود داشته باشد لذا میتوان گفت که سرزندگی در فضا مخصوصا فضاهای عمومی بسیار لارم و ضروری است. فضاهای عمومی رابطی بین افراد و فعالیت های گروهی است لذا در این پژوهش سعی گشته تا با شناسایی عوامل موثر در سرزندگی فضاهای عمومی، به خلق یک فضای معماری سرزنده کمک کنیم تا کمتر شاهد خالی ماندن اینگونه فضاها باشیم .پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط با بررسی اجمالی تئاتر شهر تهران و فرهنگسرای پارکشفق به عنوان یک فضای فرهنگی و تطبیق معیارهای سرزندگی با آن، این دو مکان را به عنوان فضایی سرزنده شناخته و در انتها پیشنهاداتی در راستای ارتقا سرزندگی فضاهای عمومی از طریق کالبد و معماری ارائه شده است.

سرزندگی، فضاهای عمومی،تئاتر شهر، فرهنگسرای شفق