پارسا پویا - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی گروه معماری، بوشهر، ایران.
جمال الدین مهدی نژاد - استادیار دانشگاه شهید رجایی، گروه معماری، تهران، ایران.
باقر کریمی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی گروه معماری، بوشهر، ایران.

معماری یکی از آثار شاخص و دست ساخته بشر است که نحوه شکل گیری آن را می بایست در تاریخ و آداب زندگی جوامع پیگیری کرد. معماران گذشته با پیروی از یک سنت هنری از حدود فردانیت فراتر رفته و وحدت اورگانیک کاملی را درآثارشان به نمایش گذارده اند. سرعت، کثرت و شتاب زدگی که از ویژگی های ذاتی عصر ماشین است، منجر به از هم پاشیدگی تار و پود ساختار اجتماعی جوامع سنتی )اصالت و ژرفای فرهنگ( شده است. قطع ارتباط با گذشته از یک سو و عدم خودباوری و چشم دوختن به مکتب های روزآمد غربی از سوی دیگر موجب شکل گیری شهرهایی شده است که در آن، بهتعداد معماران شاهد روایت و الهامات گوناگون و در تضاد با هویت فرهنگی محیط می باشیم. اکنون پس از گذشت ده ها و از دست دادن استعدادها و فرصت های فراوان، جوامع بشری به این نتیجه رسیده اند که به منظورحفظ هویت ملی و شأن جایگاه انسانی برقراری ارتباط با گذشته و تبعیت از روحیات ویژه هر منطقه لازم و ضروری است. عدم باور قلبی و آگاهی لازم نسبت به این مهم سبب شده تا نتایج بدست آمده اندک و در برخوردهای شکلی خلاصه گردد. در این تحقیق سعی شده با تأمل در حقیقت هویت معماری و با استفاده از حوزه مطالعات کتابخانه ای، معماری را به اصالت هویت بخش خود نزدیک کنیم. نتیجه این که، معماری و هویت فرهنگی، دو عامل وابسته به هم می باشند که هر یک نقش علت و معلول دیگری را ایفا می کند. اگر خواهان بازگشت به خویشتن خویش می باشیم، ابتدا می بایست جامعه به این باور نائل آید که معماری به خودی خود، یک ساختمان نیست، بلکه یکی از مظاهر نمایان تمدن و پدیده ای فرهنگی ملی است. اگر این مهم به بار نشیند، آنگاه جامعه خود همه چیز را خواهد ساخت

فرهنگ، معماری، هویت معماری، سرمایه اجتماعی