میلاد شمس دهکردی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، گروه معماری ، کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردستان
سما صادقی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، گروه معماری ، کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان
افشین رئیسی دهکردی - عضو هیآت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، گروه معماری ، دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری پژوهشگاه شاخص پژوهش اصفهان

زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در معماری است که زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی فرهنگی می پندارد. زمینه گرایی ابتدا به ابعاد صرفاًکالبدی توجه داشت، اما به تدریج به ابعاد انسانی همچون فرهنگ گراییده و حوزه مطالعات خود را به وجوه اجتماعی فرهنگی جامعه نیز گسترشداده است. مسکن نهادی است که در راستای یک رشته مقاصد پیچیده به وجود آمده و صرفاً یک ساختار نمی باشد. از آنجا که ساختن یکمسکن، پدیده ای فرهنگی است، شکل مسکن و سازمان و نظم فضایی آن، شدیداً متأثر از محیط فرهنگی که مسکن به آن تعلق دارد است. آنچه کهقبل از هر چیز در مورد مسکن باید مورد تأکید قرار گیرد جنبه های اجتماعی - فرهنگی، می باشند. اقوام دارای رفتارو آرمان بسیار متفاوت، محیطهای متنوعی را به وجود آوردند و علت این تغییر، دگرگونی نقش عوامل مختلف در بازی فاکتورهای اجتماعی، فرهنگی، ... می باشد. در این مقالهتلاش شده است تا با بیان مفاهیم و ابعاد فرهنگ ورفتارهای اجتماعی به بررسی چگونگی پیشرفت فرهنگ با به کارگیری رویکرد زمینه گرا درمعماری پرداخته شود و در نتیجه به این مهم دست می یابیم که یکی از رویکردهای مهم معماری که در انتقال فرهنگ و رفتار اجتماعی می تواندنقش اساسی داشته باشد، زمینه گرایی است. روش تحقیق این پژوهش کاربردی کیفی است.

فرهنگ، زمینه گرایی، معماری، مسکن