زهرا فیضی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی منابع طبیعی، همزیستی با بیابان- محیط زیست، دانشگاه تهران
زهرا نورایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی منابع طبیعی و عضو انجمن علمی دانشجویی بیابان، همزیستی با بیابان-تولیدات دامی و گیاهی، دانشگاه تهران

امروزه مقابله با بیابانزایی به عنوان یکی از چالشهای اساسی پیش روی بشریت مطرح است. ماهیت پدیده بیابانزایی محدود به مرزهای جغرافیایی نبوده و همانگونه که شاهد هستیم، به طور نمونه گرد و غبار ناشی از تخریب اراضی و از بین رفتن پوشش گیاهی و مدیریت نامناسب منابع آب و خاک حتی در مناطق دوردست مرزهای جغرافیایی کشور عزیزمان، موجبمشکلات جدی شده است. این مشکل نه تنها در نواحی خشک و نیمه خشک بلکه در بعضی نواحی نیمه مرطوب نیز مشاهده میشود. هجوم ماسههای روان، افت کمی و کیفی آبهای زیر زمینی، کاهش حاصلخیزی خاک و افزایش حساسیت اراضی به فرسایش، نشست زمین، شور شدن اراضی، افزایش سیلخیزی و سرانجام برهنگی زمین، قحطی، محو آبادیها و عقب نشینیناگریز حیات، پیامدهای پدیده بیابانزایی محسوب میشوند. پدیدهای که سازمان ملل متحد به عنوان مشکل مهم جهانی در کنفرانس بیابانزدایی ملل متحد در سال 1977 (نایروبی) مورد شناسایی قرار داد و امروزه آثار زیانبار آن برای بیش از یک میلیارد نفر از ساکنان جهان به عنوان یک معضل بزرگ اقتصادی-اجتماعی و محیطی به اثبات رسیده است(اختصاصی1376 ). قابلیت زوال و تخریب اراضی در مناطق خشک به دلیل اکوسیستم بسیار آسیب پذیر آن بیشتر بوده و با افزایش دما ، و کاهش بارندگی، فرسایش خاک و از دست رفتن ماده آلی خاک به صورت فرایندهای مخرب غالب در می آید. فزونی و جاری شدن سیلابهای مخرب یکی از پیامدهای جدی بیابانزایی بشمار میرود

سیلاب، پخش سیلاب، بیابانزایی، تخریب سرزمین