مرتضی خلیلی - دکترای برنامه ریزی حمل و نقل و ترافیک، دانشگاه علم و صنعت ایران
روح الله میری شکراب - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران

با گسترش مفهوم توسعه پایدار در سطح بین المللی، دانشمندان مدل های کمی و کیفی متعددی برای اندازه گیری توسعه پایدار جوامع و شهرها ارائه نموده اند. یکی از این مدل ها که توجه بیشتری را در سطوح آکادمیک، سیاسی و آموزشی به خود جلب کرده، مدل جاپای بوم شناختی است. جای پای بوم شناختی رویکرد نسبتاً جدیدی است که برای تأثیرات انسان و فعالیت هایش بر محیط زیست مطرح شده است و به تشریح این مسئله می پردازد که به مانند گذشته نمی توان به بهره برداری بی حد و حصر از منابع طبیعی پرداخت. یکی از بخش های اصلی مدل جای پای اکولوژیک حمل و نقل است. سهم بالای بخش حمل و نقل در مصرف انرژی و تأثیرات مستقیم آن بر محیط زیست، نشانگر اهمیت این موضوع در توسعه پایدار می باشد. از آنجا که شهرستان اردبیل به عنوان یکی از اصلی ترین مناطق توسعه در استان اردبیل است. ما در این پژوهش به بررسی جای پای اکولوژیک در بخش حمل و نقل شهرستان اردبیل پرداختیم. بر اساس محاسبات صورت گرفته سرانه جای پای اکولوژیک شهرستان اردبیل 0.2091 هکتار است که با توجه به جمعیت و وسعت شهرستان می توان گفت که اگر اقدامات اساسی در این رابطه صورت نگیرد در آینده منطقه دچار ناپایداری زیادی خواهد بود.

توسعه پایدار، حمل و نقل، شهرستان اردبیل، جای پای اکولوژیک