فرشته دادفر - زیست شناسی، دانشگاه پیام نور، ایران
سیدابراهیم حسینی - زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
امین الله بهاء الدینی - گروه زیست شناسی، دانشگاه شیراز، ایران

گیاهان دارویی از دیرباز به عنوان یک روش درمانی مورد استفاده قرار میگرفت. زنجبیل با نامعلمی Zingiber officinale از خانواده Zingibracea از جمله گیاهان دارویی است که در طب سنتی کاربرد وسیع دارد و از دیرباز زنجبیل علاوه بر به یک مکمل غذایی، در علم پزشکی نیز کاربرد فراوانی داشته است. از دهه های قبل به دلیلتنوع ترکیبات فعال آن در درمان بیماریهای مختلف کاربرد داشته است. طیف درمانی این گیاه در درمان روماتیسم، آسم،تهوع، استفراغ، پرفشاری خون، دمانس، تب و عفونت میباشد. اعمال فارماکولوژیک این گیاه شامل اثراتآنتی اکسیدان، ضدتومور، ضدآپپتوز، ضدالتهاب، ضدهیپرگلیسمیا، ضدسرفه و سرماخوردگی است. مطالعه حاضر مروریبر پژوهش های اخیر و بررسی خصوصیات فیتوشیمی، فارماکولوژی، فیزیولوژیک زنجبیل و ترکیبات فعال بیولوژیک آن می باشد.

زنجبیل، فیتوشیمی، فارماکولوژی، فیزیولوژی