مریم قبله - دانشجوی دکتری گروه علوم خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
علی اصغر جعفرزاده - استاد گروه علوم خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز،

دریاچه ارومیه بزرگترین دریاچه داخلی ایران و دومین دریاچه آب شور دنیا است و به دلیل اهمیت محیط زیستی به عنوان ذخیره گاه زیست کره در مجامع جهانی به ثبت رسیده و مورد حمایت بین المللی قرار گرفته است. دریاچه ارومیه در سال 1352 با مصوبه شورای عالی محیط زیست به عنوان پارک ملی و در سال 1354 از سوی کنوانسیون جهانی تالاب ها (کنوانسیون رامسر) به عنوان یکی از مهمترین تالاب های بین المللی جهان به ثبت رسیده است. این دریاچه، مکان ذخیره آرتیمیای ایران، زیستگاه 193 گونه پرنده مهاجر و بومی مکان زیست 4 گونه پستاندار میباشد. از طرفی علاوه بر کاهش 25 درصدی در تعداد جوامع گیاهی، برخی از آنها به دلیل تغییرات زیاد اقلیمی با جوامع دیگر جایگزین شدهاند، اما این جایگزینی نتوانسته کاهش چشمگیر در پوشش گیاهی این منطقه را جبران نماید. بنابراین اقلیم یکی از عوامل مهم موثر در پراکنش گیاهان بوده است. اما آنچه مسلم است اینکه پدیدهای غیرعادی در حال وقوع است که در صورت عدم توجه و کشف دلیل واقعی آن شاید این تالاب کم نظیر بینالمللی را وارد بحرانی دیگر کند و درصورت تداوم شرایط حاکم بر حوضه آبریز دریاچه، افزایش منابع مصرفی آب و توسعه سازههای ذخیره سازی آب در حوضه آبریز دریاچه، نابودی کامل یکی از زیست بوم های با ارزش جهانی را طی سه تا چهار سال آینده شاهد خواهیم بود.

حفاظت، دریاچه ارومیه، کنوانسیون رامسر، محیط زیست، وضعیت اکولوژیک