مرتضی اصغری واحد - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد سنندج
قادر بایزیدی - استادیار و عضو هیات علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد سنندج
مصطفی عطارعباسی - کارشناس معماری و ارشد مرمت دانشگاه هنر اصفهان

شیوه آموزش دروس طراحی معماری در سیستم دانشگاهی ایران همواره با تلاطم و پیچیدگی زیادی روبرو بوده است. بروز نگرشهای افراطی زمینهگرا یا زمینهستیز، آوانگارد یا آزاد در کل منجر به بروز تقابل رویکردهای بیگرایش یا بسگرایش بهعنوان شیوههای غالب آموزشی شده است. رویههائی که با شیوههای طراحی آزاد و بر اساس سلایق و عقاید شخصی و یا تبعیت از آخرین تحولات و یافتههای معماری و تکنولوژیکی، سعی در تدوین فضائی مناسب و بهینه یا بدیع داشتهاند, در صورتیکه مطالعه رویه کاری فارغالتحصیلان این سیستم بیانگر پراکندهگی تعابیر و تصورات در خصوص فرآیند آفرینش معماری است، پراکندگی کهناشی از تصور فرآیند معماری بصورت یک روش صرفاً خلاقانه و سلیقهای و فاقد هر گونه روشمندی است. هدف اصلی این پژوهش بررسی و کنکاش در فرآیند آفرینش فرم و فضای معماری یک رویه خلاقه و مبتنی بر تصورات و پنداشتهای آنی طراح میباشد؟ یا اینکه رویکردی است مبتنی بر روش و شیوههای خاص تحلیل ساختار فضای معماری پروژه. این پژوهش براساس مطالعات میدانی-کتابخانهای و شیوه بررسی تحلیل محتوا، ضمن بررسی تئوریهای طراحی و توجه به نظریات و شیوه کاری معماران آوانگارد معاصر در خصوص فرآیند آفرینش معماری, سعی در تببیینرویکرد تولید ساختار فضای معماری پروژه دارد. در این بحث اساس بر این است که خلاقیت به معنی بداهه وکار کردن بدون روش نیست بلکه فرآیندی است روشمند و مبتنی بر سلسله مراتب، که حوادث و رویدادهای حادث در فرآیند خلق معماری (میدان فضائی) بر چگونگی و کیفیت فضای خلق شده تاثیر گذار میباشند

آموزش، آفرینش معماری، خلاقیت، فرآیند روشمند، میدان فضائی