عبدالحسین مطور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، گروه معماری، ایران
احسان صدیق - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، گروه معماری، ایران
سها پورمحمد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر، گروه معماری، ایران

انسان غارنشینی را بعنوان اولین سرپناه و اولین خانه برای سکونت و امنیت خود انتخاب کرد و از زمانیکه از غاربیرون آمد، داشتن سرپناه جدید همانند غذا، جز اصلی احتیاج او بشمار میآمد. طبیعی است که خانههای اولیه بهاقتضای شرایط اقلیمی و مصالح موجود اولین سرپناه جدید بود. اولین بهانه انسان برای داشتن خانه تامین ایمنی جان بود و در هر مکان و زمانی بسته به تاثیرات زیست محیطی، فرهنگی، اقلیمی، اجتماعی، تاریخی مکان سکونت بشر تبدیل به یک نوع هویت گردید. بطوریکه یک بنا در اقلیم خاص معرف فرهنگ و نگرش بشر استفاده کننده از آن شد. خانههای سنتی بافت قدیم در بوشهر بمانند سایر مناطق ایران از بومی سازی همسان با اقلیم موجود بموازات شرایط فرهنگی، اجتماعی و محیطی شکل گرفت. از دیرباز در بافت قدیم بوشهر در جهت استفاده بهینه وهمسان با شرایط اقلیمی موجود از فضای خانههای خود استفاده چندگانهای داشتهاند. جانپناه یکی از فضاهایموجود در خانههای سنتی بوشهر بوده که دارای عملکردی متفاوت نسبت به مورد مشابه خود در اقلیمهای دیگر بودهاست. اقلیم بوشهر باعث شد تا این فضا عملکرد چندگانهای را برای استفاده ساکنین در فصول مختلف داشته باشد. روش انجام تحقیق در این پژوهش، روش تفسیریتاریخی میباشد که لزوم پژوهش میدانی و استفاده از اطلاعات بومی نتیجهای برای الگو بودن خانههای سنتی، راهکاری برای طراحی خانههای جدید متناسب با نیازهای روز و با توجه به مقیاس انسانی مطرح میباشد.

خانه، اقلیم، معماری سنتی، عملکرد، جانپناه