نوید چیت ساز - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
محسن تابان - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه صنعتی جندی شاپور ، دزفول، ایران

بی توجهی مدیریت شهری به مراکز شهری در جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مراکز را با مشکلات و مسائل متعددی روبه رو کرده که از جمله ی آن می توان به بی توجهی به مفاهیم و لایه های طبیعی و انسان ساخت بستر شهرها، ناپایداری وکاهش کیفیت شهری و محدود شدن به زمانی خاص، اغتشاش بصری و به وجود آمدن بحران هویت شده است. برون رفت از این مسائل و چالش ها نیازمند جامع نگری، گذر از سطحی نگری، هوشمندی و دیدن افق آینده است. از آنجا که بستر و زمینه ی هر طرحی ترکیبی از ویژگی های محیطی، کالبد، تاریخ، فرهنگ و فعالیت اجتماعی را به دوش می کشد، کلید دستیابی بهطراحی) یا هر فعالیت علمی( دارای کیفیت قابل فهم ،ریشه دار و مستمر روجوع به پیشینه و زمینه ی طرح است. زمینه، مجموعه ایست کل نگر و غیر ساکن و زمینه گرایی رویکردی است که در طراحی محیط مصنوع، با ارج نهادن به ساختار ذهنی و عینی زمینه، به مثابه رویدادی در ابعاد طبیعی، کالبدی، تاریخی و فرهنگی – اجتماعی موجب پیوند دادن مخاطب با زمینهمی شود. در این نوشتار سعی می شود پس از شناخت مساله و واژه شناسی و مرور نظریات نظریه پردازان ، در وهله ی اول به تبیین ابعاد زمینه گرایی و بررسی نظریات و مبانی تئوری معماری زمینه گرا کالبدی درمصادیق پرداخته شده است

زمینه گرایی، منطقه گرایی،زمینه گرایی کالبدی،ابعاد زمینه گرایی