بهناز امین نیری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای دانشگاه تهران مرکز
ساسان بداقلو - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه آزاد تبریز

اگر در قرن بیستم معیار توسعه یافتگی و سرزندگی یک شهر وجود فضاهای سبز عمومی وسیع و مسیرهای سواره عریض و مناسب بود، باید اذعان کرد که در قرن حاضر محدوده ها و شبکه های کامل پیاده شهری یکی از مهمترین فضاهایگذران اوقات فراغت و نشانه ی بارزی از کاربرد دانش طراحی شهری در فرآیند توسعه شهرها می باشند. هدف از انجام این پژوهش سنجش قابلیت پیاده مداری در مسیرهای عابر پیاده و برخی از خیابان های شهر تبریز می باشد. روش تحقیق در این پژوهش تحلیلی توصیفی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. جهت تجزیه -وتحلیل داده ها، ابتدا پرسشنامه ای تهیه و در نمونه های موردی انتخاب شده توزیع گردید. سپس نتایج حاصل از پرسشنامه در نرم افزار Super Decisions و اتصالات شبکه ای رسم شده در راستای استفاده از فرآیند ساختار شبکه ای ) ANP ( وارد شد و چهار محور انتخابی در شهر تبریز مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد محور جمهوری حد فاصل میدان شهدا تا میدان نماز از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار می باشد و محور 17 شهریور نسبت به سایر محورها از وضعیت نامطلوبتری برخوردار است.

پیاده مداری،خیابان، شهر تبریز، ANP