هادی علی خانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تهران دانشکده فنی دانشکده مهندسی عمران
ساسان افلاکی - استادیار دانشگاه تهران دانشکده فنی دانشکده مهندسی عمران
منوچهر لطیفی نمین - دانشیار دانشگاه تهران دانشکده فنی دانشکده مهندسی عمران

آسیبهای رطوبتی یکی ازپارامترهای اصلی برای تخریب روسازیهای آسفالتی است آسیب رطوبتی باعث میشود چسبندگی و پیوستگی میان قیر و سنگدانه ازبین رفته نتیجتا استحکام مخلوط آسفالتی کاهش پیدا میکند این کاهش استحکام مخلوط اسفالتی زمانی که جنس منبع قرضه مصالح سنگی ازسیلیس باشد شدیدتر می شود بنابراین برای کاهش حساسیت رطوبتی این مصالح باید ازفزودنی های ضدعریان شدگی استفاده نمود هدف ازاین تحقیق بررسی تاثیر افزودن آهک هیدراته به دوروش آهک خشک روی مصالح خشک و دوغاب آهک روی مصالح خشک و نیز مقایسه آن با اثرافزودن نانو - ماده ضدعریان شدگی مایع به بتن آسفالتی گرم و ارزیابی حساسیت رطوبتی مخلوطهای اسفالتی حاوی این مواد است دراین راستا هریک ازاین مواد باسه درصد مختلف به نمونه ها اضافه شد سپس نمونه ها تحت ازمایش کشش غیرمستقیم آزمایش شدند نتایج نشان داد که وقتی آهک بصورت دوغاب به نمونه اضافه میشود نسبت مقاومت کششی TSR بیشتری دربرابر حالتی که آهک باهمان درصد بصورت خشک به نمونه اضافه میشود دارد همچنین درصد مناسب برای آهک به روش دوغاب و ماده ضد عریان شدگی مایع 1.5 درصد و درروش آهک خشک 2درصد است

عریان شدگی ، حساسیت رطوبتی ، آهک هیدراته ، نسبت مقاومت کششی TSR ، افزودنی آسفالت