نسرین پورعیدی وند - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مرمت، دانشگاه هنر اصفهان
احسان ستوده - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مرمت، دانشگاه هنر اصفهان
ندا کاظمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مرمت، دانشگاه هنر اصفهان
مهدی ولی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مرمت، دانشگاه هنر اصفهان

حفظ تجارب ارزنده گذشتگان در معماری و شهرسازی بومی ایران نه تنها یک وظیفه اجتماعی و فرهنگی است، بلکه باعث تداوم فرهنگی و تقویت هویت ملی می شود. بافت های تاریخی از جمله ثروت های فرهنگی این کشور است که بهدلیل دگرگونی ناگهانی تعادل خود را از دست می دهند. عدم وجود راهکارهای مناسب برای حل معضلات بافت تاریخی، سبب تنزل کیفی محیط و به مرور زمان، بافت رو به ویرانی می رود. مقاله حاضر تلاش می کند نگاه ساکنان را از یک عامل مشکل زا به محیط امن زندگی تغییر داده و هویت از دست رفته آن را بازگرداند. مقاله حاضر برای نخستین بار بهطرح باززنده سازی روستای تاریخی قهی با رویکرد توسعه پایدار پرداخته است. روش پژوهش در این مقاله، از گونه توصیفی- تحلیلی و کاربردی است. اطلاعات پایه، براساس مطالعات کتابخانه ای و پژوهش های میدانی، گردآوری شده است. این مقاله بر آن است تا با محافظت و بهبود ساختار و باززنده سازی بافت تاریخی با توجه به اصول و مبانی مرمتی سطح اجتماعی و گردشگری روستای قهی ارتقا دهد. بر این اساس ابتدا شناختی همه جانبه از بافت تاریخی روستای قهی به عمل می آید سپس وارد مبحث آسیب نگاری و آسیب شناسی گشته تا طرح درمان براساس آن صورت گیرد و درپایان وارد بحث احیا گشته تا به نتیجه مورد نظر دست پیدا کنیم. دستاورد های مقاله نشان می دهد در حفاظت جامع بافت روستای قهی، با تاکید بر قابلیت های فرهنگی، تاریخی آن می توان رضایت ساکنین بافت را جلب نمود و اشتیاق بیشتری نسبت به ماندگاری در بافت در آنها ایجاد کرد در نتیجه حیات اجتماعی و کالبدی بافت را حفظ نمود

باززنده سازی، بافت تاریخی، روستای قهی، توسعه پایدار