حسین سلطانزاده - دانشیار معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران،ایران.
آناهیتا ظریف پور - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین ،گروه معماری، قزوین ،ایران.

واژه های سنت و مدرنیته در جهان در حال توسعه ، نبرد ناامیدانه با اقتصاد فقیر و سیستم های سیاسی را مطرح می کند که معمولا عقب ماندگی از جوامع صنعتی پیشرفته با هزینه کردن ارزشهای سنتی و فرم های منطقه ای معماری جبران می شود.اما تفاوت بخش این کنش این است که تجدد چگونه وبا چه صورتی در هر جا مورد استقبال است.بی تردید بررسی روند میان سنت و مدرنیسم وارداتی در اندونزی به عنوان سرزمینی با اتحادیه فرهنگی ویژه خود به عنوان دغدغه ای مشترک میان بسیاری از کشور حائز اهمیت می باشد . بنابراین هدف از این کنکاش رهیافت به چگونگی رویارویی میان سنت و مدرنیسم است در این کشور که سر شار ازسنت هاست و بررسی تغییرات شکل گرفته است در ورود تفکر مدرنیته به آن، جهت یافتن راهی برای برقراری میان سنت و کنون در سرزمین های مشابه.اما اینکه بازتاب سنت در قالب معماری اندونزی چگونه ریخت پذیرفته و عکس العمل معماران فرهنگ گرای آن نسبت به مدرنیسم چه بوده است از پرسش های مطروحه در این پژوهش می باشد که در جهت نیل به آن چهار چوب تحقیق با بررسی عوامل فرهنگی بومی و شرایط اجتماعی سیاسی به عنوان متغیر – –های موثر بر کالبد معماری و با روش تحقیق تاریخی تفسیری صورت می پذیرد و نتایج حاصله از این پژوهش مبین این – است که بیشترین تغییر که در گذار از سنت به مدرنیته در معماری اندونزی شاهد هستیم در محتوا و هدف ساخت بنا میباشد که بهنوعی در پی انتقال مفاهیم استقلال، آزادی و غرور ملی هستند که این مفاهیم گاها با تعدیل فرمهای سنتی مورد استفاده درمعابد قدیمی اندونزی مورد استفاده قرار گرفته است.

اندونزی ، سنت و مدرنیسم ، معماری بومی ، معماری مستعمراتی ، استقلال طلبی