حسین میرزایی - استادیار گروه اقتصاد دانشگاه پیام نور
فرهاد پورشریف - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی دانشگاه پیام نور تهران غرب

نقش دانش به عنوان یک منبع کلیدی برای سازمان بطور خاص و برای پیشرفت اقتصادی بطور عام به یک موضوع مهم و فراگیر تبدیل شده است. بنابر نظر پیتر دراکر امروزه دانش تنها منبع اقتصادی مهم بوده و تا حد زیادی جای عوامل کلاسیک تولید یعنی زمین، نیروی کار و سرمایه را گرفته است و از این رو، ارزش افزوده در اغلب سازمان ها به شکل دانش ارائه می شود نه به شکل کالا. سازمان یادگیرنده، یک تغییر الگو از مدیریت سنتی و مدیریت کیفیت جامعبه سوی یک کل در حال یادگیری مشترک است . تا چندی پیش مدیریت علمیتیلور، مدیریت اداریفایول و مدیریت بوروکراسیماکس وبر ، تفکر غالب سازمانی محسوب شدند. وجه مشترک این نوع مدیریت ها فرمان وکنترل است. در این نوع نگرش، اطلاعات عاملی است که دراختیار مدیریت عالی سازمان قراردارد ولازم بود برای یافتن بهترین راه حل به دقت گرد آوری شود و به طورمنطقی پردازش گردد.به دنبال یک تغییرازمدیریت سنتی، مدیریت کیفیت جامع مطرح می شود. قبل ازشکل گیری مدیریت کیفیت جامع، اشکالی از الگوهای (کنترل کیفیت) مورد توجه بودندو نهایتا سازما ها در حال تغییر به ساختارهای سیال، مسطح و بدون مرز هستند که بتوانند از قابلیت ها، تعهد و ظرفیت یادگیری افراد در تمام سطوح سازمانی به نحو احسن بهره برداری کنند.این تفکر جدید، حول محور یادگیری شکل می گیرد. در این مقاله با هدف بررسی نقش دو متغیر مدیریت دانش و یادگیری سازمانی انجام گرفته است و روش تحقیق و جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای بوده و از مطالعه کتب و مجلات و اینترنت جمع آوری شده است. نتایج نشان میدهد که وجود این دو متغیر کنار هم باعث موفقیت هر چه بیشتر سازمان در دستیابی به اهداف خود می شود.

مدیریت دانش، سازمان های یادگیرنده، یادگیری سازمانی