محمدرضا پورمحمدی - دکتری برنامه ریزی شهری. استاد دانشگاه تبریز
مجتبی ولی بیگی - دکتری برنامه ریزی شهری. استادیار مرکز آموزش عالی فنی مهندسی بوئین زهرا

این پژوهش با هدف بررسی تعامل نماگرهای مختلف کیفیت زندگی و ضریب تأثیر این شاخص ها بر توسعه منطق های و کاهشنابرابری ها در میان استان های ایران انجام گرفته است. بر این اساس شاخص توسعه انسانی و ابعاد مربوطه به همراه پنج شاخص شاملنرخ اشتغال، میزان مشارکت اقتصادی، دسترسی به آب سالم شهری و روستایی و در آمد متوسط خانوار شهری در طول دوره 1375 ،1385 و 1390 به عنوان شاخص های پایه جهت سنجش کیفیت زندگی و رشد اقتصاد منطقه ای در میان استان ها به عنوان نمایندهتوسعه منطقه ای انتخاب شدند. بعد از ایجاد پایگاه داده لازم برای هر کدام از شاخص ها و بررسی توصیفی از وضعیت کیفیت زندگی،بحث همگرایی منطقه ای و تأثیر شاخص های مختلف کیفیت زندگی بر همگرایی میان استان های برخوردار و محروم با استفاده ازتحلیل های همگرای بتا و سیگما مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله بیان می دارند که به طور کلی رتبه بندی بین استان ها بر حسبکیفیت زندگی آنچنان تغییری نکرده است اما شاخ صهای کیفیت زندگی افزایش را نشان میدهند و همگرایی نسبی هم در تحلیل هایبتا و هم سیگما (به استثنای شاخص اشتغال و مشارکت اقتصادی) مشاهده می شود. به عبارتی اگرچه هنوز نابرابری میان استان هاوجود دارد اما کیفیت زندگی در میان تمام استان ها افزایش داشته است اگرچه این حرکت در شاخص های مختلف و ضریب تأثیر آ نهابر توسعه منطق های متفاوت بوده است. یافت هها همچنین حاکی از آن اند که همگرایی شاخص های اقتصادی مهم ترین مسئله است ودرحالی که این شاخص بیشترین ضریب تأثیر را بر کاهش نابرابری و فقر داشته، کمترین میزان همگرایی را در استا نهای مختلف بهخود اختصاص داده است.

نماگرهای کیفیت زندگی، استاندارد زندگی، فقر، توسعه منطقه ای، سرمایه اجتماعی