سیروس کبودی - کارشناس ارشد ،گروه بهداشت عمومی ،دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان، ایران
سید محمد مهدی هزاوه ای - دکتری تخصصی، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی و گروه بهداشت عمومی ،دانشگاه علوم پزشکی همدان ،ایران
مهر علی رحیمی - دکتری تخصصی، مرکز تحقیقات دیابت ،دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه ،ایران
قدرت الله روشنایی - دکتری تخصصی، مرکز تحقیقات مدلسازی بیماری های غیر واگیر و گروه آمار زیستی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، ایران

سابقه و هدف: خود درمانی در بیماران دیابتی به سبب به هم زدن تعادل قند خون باعث ایجاد عوارض خطرناک و کشنده ای در ان ها می گردد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی رفتار خود درمانی در بیماران دیابتی نوع دوم با بهره گیری از مدل بزنف انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی در سال 1393 بر روی 380 نفر از بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به کلینیک مرکزی دیابت شهر کرمانشاه انجام گردید. آزمودنی ها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب وارد مطالعه شدند. پرسشنامه مشتمل بر اطلاعات جمعیت شناختی و سازه های الگوی بزنف بود. داده ها پس از جمع آوری از طریق مصاحبه با استفاده از نرم افزار SPSS-16 و بهره مندی از آزمون های اماری من ویتنی، کورسکال والیس و رگرسیون لجستیک و کای اسکونر تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: در این مطالعه 50/5 درصد بیماران دیابتی دارای رفتار خود درمانی بودند. طبق یافته ها سازه های الگوی بزنف توانست 24 درصد از بسامدرفتارهای خود درمانی را تبیین نماید همچنین در مدل رگرسیون لجستیک سازه های نگرش، هنجارهای انتزاعی و عوامل قادر کننده سهم معنی داری در پیش بینی رفتارهای خود درمانی داشتند(P>0/05) نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از شیوع بالای خود درمانی در بین بیماران دیابتی نوع 2 بود. به نظر می رسد بکارگیری الگوی برنف می تواند ابزاری اثر بخش برای پیش بینی رفتارهای خود درمانی در بیماران دیابتی باشد.

نگرش، دیابت، آگاهی ،خود درمانی