طاهره محمدآقایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، گروه معماری، قزوین، ایران
جمال الدین سهیلی - دکتری تخصصی معماری، استادیار و هیئت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، گروه معماری، قزوین، ایران

سالمندی، پدیده ای طبیعی و اجتناب ناپذیر در زندگی هر انسانی است که می توان آن را دوران رویارویی شخص با محدودیت های جسمی و روانی خاص دانست. افراد در این مرحله از زندگی خود به دلیل شرایط سنی و نیز کاهش فعالیت های کاری، اوقات فراغت بیشتری نسبت به سایر گروه های سنی دارند. در همین راستا، فضاهای سبز شهری از جمله پارک ها و بوستان ها را می توان از جمله اماکنی دانست که شخص سالمند بیشترین وقت فراغت و بیکاری خود را در آنجا سپری می کند. از سویی دیگر، یکی از مفاهیم موثر بر ارتقای کیفیت محیط های انسانی، خلوت و حریم شخصی می باشد که نقش مهمی در برقراری هماهنگی میان فرد و محیط، و نیز بهره گیری حداکثری شخص و ایجاد رضایت مندی، و به دنبال آن تداوم حضور در محیط ایفا می کند. لذا هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان تاثیر کمی و کیفی فضاهای سبز بر میزان خلوت کسب شده و نیز حریم شخصی سالمندان است. روش تحقیقی این مطالعه از نوع پیمایشی و بر مبنای استدلال استقرایی می باشد. داده های این پژوهش از یک جامعه آماری 100 نفره از سالمندان بالای 60 سال شهرستان کرج، و بر اساس پرسشنامه ی محقق جمع آوری شده است. همچنین به منظور تحلیل یافته ها و اطلاعات به دست آمده از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج به دست آمده این گونه نشان میدهند که شناخت نیازهای سالمندان در طراحی فضاهای سبز شهری و تلاش در جهت رفع آنها، می تواند تاثیر مناسبی در دستیابی این گروه سنی به خلوت و حریم شخصی مورد انتظار داشته باشد.

سالمندی، سالمندی موفق، فضاهای سبز شهری، خلوت