محمدمهدی ردایی - دانشجوی کارشناس ارشد مهندسی زلزله،دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
مهدی مهدی خانی - استادیار دانشکده فنی و مهندسی،دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)

در بسیاری از پروژه های بزرگ مدیران پروژه علاقمند به استفاده از بتن هایی که در کمترین زمان ممکن، گیرش اولیه صورت پذیرد و بیشترین مقاومت را از خود در آن زمان اندک نشان دهد. هر ماده ی حاوی آلومینات و سیلیکات که با محلول های قلیایی مانند هیدروکسیدهای قلیایی و سیلیکات های قلیایی ترکیب شود، پیوندهایی را شکل می دهد که آن را ژئوپلیمر می نامند. متاکائولین به عنوان ماده ای که سرشار از آلومینات و سیلیکات است، در این مقاله به عنوان ماده ی اولیه ساخت بتن های ژئوپلیمری، مورد استفاده قرار گرفته است. عوامل متعددی در واکنش ژئوپلیمریزاسیون تاثیرگزاراند که از جمله، دمای عمل آوری، غلظت محلول هیدروکسید قلیایی، اندازه سنگدانه، نسبت مصرفی مواد حاوی آلومینات و سیلیکات میتوان نام برد. از هیدروکسید سدیم با غلظت 12 مولار و سیلیکات سدیم به عنوان محلول های فعال کننده و لیکا با بزرگترین اندازه 19 میلیمتر جایگزین شن میشود تاثیر آن ها بر روی مقاومت فشاری بتن های ژئوپلیمری و بتن های معمولی مورد بررسی قرار گرفت. در دمای عمل آوری بتن ژئوپلیمری 85 درجه سانتی گراد به مدت 24ساعت لحاظ شد. نتایج نشان می هد با حفظ این موضوع که نمونه بتن ژئوپلیمری و بتن معمولی، تقریباً در نمونه شاهد مقاومت فشاری یکسانی داشته باشند، با افزایش سبکدانه به جای شن ، بتن معمولی مقاومت فشاری بهتری نشان میدهد. هزینه ساخت در نمونه ژئوپلمری به مراتب هزینه بر تر از نمونه بتن معمولی با مقاومت فشاری برابر، برآورد شده است در صورتی که نمونه بتن ژئوپلیمری 1روزه نتایج آن با بتن معمولی 7روزه برابر قرائت شد.

ژئوپلیمر، متاکائولین، غلظت سود، دمای عمل آوری، بزرگترین اندازه سنگدانه