محمد سلیمانی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
محمدرضا حافظ نیا - استاد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مرتضی قورچی - استادیار جغرافیای سیاسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
سیدموسی پورموسوی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه امام حسین (ع)، تهران، ایران

زیرساخت های شهری، تسهیلات و خدماتی هستند که برای بسیاری از فعالیت های اقتصادی و اجتماعی شهر، بنیادی به شمار رفته و جزو تکمیل کننده زندگی جامعه شهری هستند. به بیان دیگر، زیرساخت های شهری شامل طیف وسیعی از فعالیت های ضروری برای عملکرد مؤثر خدماتشهری هستند که تأثیرات عمده ای بر کیفیت زندگی اجتماع محلی، الگوی رشد و چشم انداز توسعه اقتصادی دارند. به همین دلیل برخورداری ازتسهیلات و تجهیزات مناسب زیرساختی و خدماتی را می توان از پیش شرط های تحقق رشد و توسعه شهرهای جهان توسعه یافته دانست. بر این اساس زیرساخت های شهری را می توان به عنوان قوی ترین مظاهر و نمادهای فرهنگ مادی یا بعد مادی ساختار شهری دانست که طیف گسترده ای از فرودگاه های بزرگ با عملکردهای هوایی، شبکه حمل و نقل پیشرفته، زیرساخت های پیشرفته اطلاعاتی- ارتباطاتی (مخابرات، اینترنت)، مراکز فرهنگی وآموزشی با شهرت جهانی، زیرساخت های ورزشی حرفه ای تا اثر معماری با برند جهانی را شامل می شود. امروزه به مدد جهانی شدن و تغییر ساختار وعملکرد شهرها، مدیریت شهری یا همان دولت های محلی از اختیارات فراوانی در توسعه محلی با رویکرد فراملی برخوردار شده اند. ازای ن رو برنامه ریزیتوسعه شهری با تأکید بر زیرساخت های شهری مبتنی بر استانداردهای جهان شهری در راستای رقابت های مکانی و ارتقای منزلت شهری، بیش ازپ یش در عملکردهای دولت های محلی متجلی می گردد. این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از پرسشنامه نخبگان به دنبال پاسخ به این سؤال است که اساساً دولت محلی تهران در مؤلفه زیرساخت های شهری با استاندارد جهانی در چه وضعیتی می باشد

دولت محلی، تهران، جهانی شدن، زیرساخت های شهری