اسماعیل صالحی - استادیار دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
حسن هویدی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی محیط زیست دانشگاه تهران

پدیده آلودگی هوا در مناطق شهری یکی از پیامدهای انقلاب صنعتی است که با توسعه صنعت و گسترش شهرها بر میزان و شدت ان روز به روز افزوده می شود. معضل آلودگی هوا در شهر تهران به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، تمرکز زیاد جمعیت، رشد ناهمگون شهری وشرایط نامناسب اقلیمی اهمیت ویژه ای دارد و موجب گردیده که این شهر در ردیف یکی از آلوده ترین شهرهای جهان قرار گیرد و عواقب ناشی از این معضل، در درجه اول به صورت امراض و بیماریهای تنفسی، تشدید بیماریهای قلبی و ریوی متوجه ساکنان شهر می شود. در این مقاله تلاش شده است تا ضمن بررسی عوامل مؤثر در آلودگی هوای تهران و پیامدهای ناشی از آن بر سکونت گاه های انسانی؛ راهکارهای مدیریتی کاهش آلودگی هوا در سکونت گاه ها مورد مقایسه قرار گیرد و نتایج حاصل نشان داده است که اعمال مدیریت صحیح و نظارت بر اجرای برنامه های کنترل آلاینده های متحرک بیش از کنترل آلاینده های ساکن از نظر اقتصادی مقرون به صرفه بوده و از نظر محیط زیستی مؤثرتر است.

آلودگی هوا، سکونتگاههای انسانی ، آلاینده های محیط زیست