آرمینا حداد زحمتکش - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، تهران، ایران
نسیم خانلو - استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، تهران، ایران

روش های طراحی فرم و فضا در معماری،موضوعی همه جانبه و شامل شاخه های متعدد و پیچیده است. این روش ها بسته به سبک معمار در طراحی، می توانند متفاوت باشند. با این حال بعضی طراحان و منتقدان، معتقدند روش مشخصی برای طراحی وجود ندارد و گروهی وجوه تجربی، شهودی و هنری را در این راستا موثر می دانند. کن یینگ را می توان به واسطه ی پیشینه ی درخشانی که در راستای طراحی زیست اقلیمی و درعرصه های مختلف پژوهشی و اجرایی دارد، معمار آسمان خراش های سبز نامید. وی در دو اثر برج مسینیاگا و برج ادیت که در این مقاله مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته اند، تلاش می کند که تعادلی پویا بین استفاده از روش برنامه محور و تداخل نظریات آرمانی خود با طرح ایجاد کند. در واقع آنچه به عنوان تعامل ساختمان با طبیعت در طراحی های وی مشاهده می شود، نمودی از آرمان های او و امضای شخصی وی در بناست. استفاده از روش شمایلی در برج مسینیاگا در جهت ایجاد یک نمای ارگانیک و در برج ادیت برای خلق ایده ی کلی که منشعب از بائولیسم بود، صورت گرفته است. همچنین در مناره مسینیاگا ساختار اکسپوز بنا یک نمونه معماری های تک با تکنولوژی بالا را به نمایش گذاشته که در برج دوم، مرجع قیاس قرار گرفته است. استفاده ی معمار از سایر روش ها، ازجمله روش کاربردگرا، جوهره ای و واکنش به سایت، در طراحی این دو برج به صورت جزئی و در موارد خاص به چشم می خورد.

کنیینگ، آسمان خراش های سبز، روش برنامه محور، روش آرمانی، روش شمایلی، روش قیاسی