فاطمه ریاحی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد انار، دانشجوی دکتری واحد نجف اباد
محبوبه خراسانی - استادیار زبان و ادبیات فارسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

نماز، روزه و قرآن با همه رمز و رازش از والاترین جلوه های هنری، خلاقیت ذهنی و دیدنیترین تابلوهای اندیشه و احساسی شاعر عارف است.دراین مقاله به تجزیه و تحلیل اشعار متأثر از نماز، روزه و قرآن پرداخته شده تا مشخص شود اینگونه اشعار به چه میزان و با چه بینشیبه کار رفته است.نتایج این پژوهش نشان می دهد عطار عبادت (نماز،روزه وقرآن) را به دو صورت دراشعارش به کاربرده است، یکی همان معنا و مفهومیاست که با دین و شرع مطابق است و دیگری در معنای ادبی و خیال پرداز آنهاست، یعنی این اعمال را با معجون عشق آمیخته است ومعنای جدیدی به آن بخشیده است که این کاربرد به مراتب زیباتر و دلنشین تر است که تغییر در معنای ظاهری عبادت نشان دهندهاعتراض به جامعه متظاهر و ریاکار آن دوره است.

نماز، روزه و قرآن، دیوان عطار