سمیرا کوشکی - دانشجوی دکتری مخاطرات آب و هوایی دانشگاه رازی
فرزانه برزو - دانشجوی دکتری مخاطرات آب و هوایی دانشگاه رازی،

برای تغذیه جمعیت رو به رشد در مناطق خشک جهان، آبیاری بیشتری مورد نیاز است اما مقدار آب آبیاری بسیار محدود است. منابع قدیمی برای آبیاری اغلب به دلیل استفاده بیش از حد از بین رفته اند و بنابراین این منابع بکر باید دوباره اکتشاف شوند. بر اساس بررسی های انجام شده، کارآمدی روش های بومی مدیریت آبخیزها در مناطق مختلف کشور در حل بحران آب بسیار چشمگیر است. در این مطالعه به بررسی استفاده از آب باران و رواناب های ناشی از آن برای کشاورزی در ایران و آفریقا پرداخته شده است. نتایج نشان دهنده این است که در آفریقا بیشتر از آبگیرهای کوچک و طرح های آبیاری در سطح میکرو برای این منظور استفاده می شود، یعنی اینکه در اکثر این روش ها چاله های کوچکی را در کنار گیاه ایجاد می کنند و آب ناشی از رواناب را به روش های مختلفی به آنجا هدایت می کنند، این روش ها در مناطق با بارش زیاد نیز استفاده می شود. در ایران نیز در بعضی از مناطق از این سیستم ها استفاده می شود . اما روش های استحصال آب برای کشاورزی در ایران بیشتر به مناطق خشک شرق و جنوب کشور محدود می شود. در بیشتر مناطق شرقی آب را به روش هایی به سوی استخرهایی هدایت می کنند و سپس از این منبع آبی برای آبیاری استفاده می کنند و یا اینکه از سیستم پخش سیلاب برای بهره گیری از آب و مواد رسوبی ناشی از سیلاب استفاده می شود که بیشتر در مناطق جنوبی رواج دارد.

استحصال آب باران، ایران، آفریقا، کشاورزی