فاطمه زهرا فلاحیان - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد آیت الله آملی، گروه حقوق، آمل، ایران.
مهدی اسماعیلی - عضو هیأت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قائمشهر، گروه حقوق، قائمشهر، ایران

جنایات ارتکابی طی جنگ جهانی دوم موجب برهم زدن نظم جامعه ی بین الملل و برانگیخته شدن احساسات کشورها به خصوص بزه دیدگان این کشتار عظیم شده بود. بنابراین پس از پایان یافتن جنگ جهانی دوم، متفقین پیروز تصمیم بر تشکیل دادگاه هایی جهت محاکمه ی سران آلمانی و ژاپنی گرفتند. به این امید که مسئولان این جنایات فجیع ضد حقوق بشر به منظور اجرای عدالت در این دادگاه ها تحت پیگرد و مجازات قرار گیرند. بدین جهت دادگاه های نسل اول در نورنبرگ و توکیو تشکیل شد. اما نتوانست مانع از تداوم ارتکاب جنایات بین المللی شود و رسالت مجازات کردن جنایتکاران به منظور حاصل شدن اثر بازدارندگی برای سایر کشورها محقق نشد. بنابراین در دهه ی 90 میلادی، جهان بار دیگر شاهد وقوع جنگ ها و درگیری هایی در قلمرو کشورهای یوگسلاوی و رواندا شد که موجب تشکیل نسل دومی از این دادگاه ها شد. اما تأسیس این نوع از دادگاه ها نیز نتوانست مانع از تداوم درگیری های خونین و نقض قوانین آمره شود بنابرابن تداوم جنگ ها در مناطق مختلف جهان مجدداً آغاز شد تا اینکه در اواخر قرن بیستم دادگاه های تلفیقی برای مجازات ناقضان قواعد حقوقبین الملل، با همکاری کشورهای محل ارتکاب جرم و موافقت سازمان ملل متحد تأسیس شد. تا بدین منظور به جنایات مرتکبان رسیدگی شود. دادگاه های تلفیقی ترکیبی از مقررات ملی با قواعد حقوقی بین المللی و حقوق داخلی است. در این مقاله ابتدا به بررسی مبنای تشکیل دادگاه های نسل اول و مواردی از دادگاه های تلفیقی پرداخته شده و سپس صلاحیت این دادگاه ها به طور اجمالی مورد مطالعه قرار گرفته است.

دادگاه های نسل اول، صلاحیت، دادگاه های تلفیقی، جنایت علیه بشریت