حسین حاتمی نژاد - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران
نبی مرادپور - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران
مصطفی کاظمی منصورآباد - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران
عیس قاسمی طوسی - کاشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور ساری

برنامه ریزی و توسعه شهر از همان ابتدای زندگی شهرنشینی همراه ساکنین شهر بوده است. امروزه محور برنامه های توسعه، شهری می باشند در کشورهای جان سوم مانند ایران به دلیل تقلیدی بودن طرح ها، هویت، ارتباطات جمعی، معماری و طراحی مناسب با اقلیم مناطق و پایدرای محلات به خطر افتاده است و شهروندان خودرا جدا از بافت و محل زندگی و بدون احساس تعلق به ان می دانند، بنابراین در این پژوهش از روش کتابخانه ای و میدانی جهت شناخت و تجزیه و تحلیل ویژگی های بافت تاریخی اهواز و تطبیق آن با بافتاحساس وابستگی و تعلق، سرزندگی، امنیت و آرامش، انسجام و هماهنگی محیط، کالبدی واقتصادی وجود روح معنویت، خویاری و.. را دارا می باشد آنچه باعث بخش تاریخی اهواز شده توجه به عوامل و قوانین جغرافیایی و محافظت از کلیت محیط است بنابراین ضمن مدرن کردن محلات باید از شاخصهای مناسب بافت سنتی نیز استفاده شود و تلفیقی بین سنت و مدرنیته ایجاد شود تا روند تکاملی خود را طی کند.

اهواز، بافت تاریخی، ایرانی - اسلامی