غلامرضا عباسزاده - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهر ی دانشگاه فردوسی مشهد

تامین مسکن به عنوان یکی از نخستین نیازهای اناسن در کلیه طرح ها و برنامه جایگاه خاص خویش را دارد. در این راستا یکی از مباحث مرتبط با مسکن، تامین مسکن از طریق انبوه سازی است که در آن روشهای تولید انبوه بمنظور ساخت واحهای مسکونی بکار گرفته می شوند این روش ریشه در تاریخ و شرایط خاص دارد انبوه سازی مسکن در واقع الگویی از ساخت است که از توجیهات اقتصادی، فنی و مدیریتی بالایی برخوردار است و می بایست 3 حوزه کیفیت، زمان و هزینه را بهینه کند. اما بایستی توجه داشت که این الگو از سویی خود دارای نقاط ضعف است و از سویی دیگر نحوه اجرا و اعمال آن نیز از مواردی است که در کارایی و اثربخشی آن، نتایج متفاوتی را بر بار خواهد آورد از آنجا که ساخت انبوه مسکن در قالب پروژه های مسکن مهر، یکی زا اقدامات دولت ایران در طی سالیان اخیر بوده است، تاکنون نیز تجربه و تحلیل جامعی بر نتایج و اثرات آن صورت نگرفته است مقاله حاضر تلاش نموده تا با رویکرد آسیب شناسانه و روش توصیفی تحلیل و تشریح مزایا و معایب آن و از طریق مرور برخی از تجارب انبوه سازی در برخی کشورها یدیگر پیامدهای ناشی از این تجربه را در پنج بعد روش اجرایی اقتصادی، اجتماعی، شهرسازی و محیط زیستی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهد نتایج بیانگر آن است که انبوه سازی در ایران _پروژه های مسکن مهر با هدف تامین مسکن برای افراد کم درآمد و تنها در جهت رفع مشکلات کمی مسکن در دستور کار قرار گرفته و از سایر ابعاد، غفلت نموده است که در نهایت منجر به تخریب محیط طبیعی، محیط اجتماعی و کالبدی شهرها خواهد گردید.

مسکن، انبوه سازی، طرح مسکن مهر