وحید محمد حسین زاده
منوچهر فروتن
امید دژدار

آنچه فرهنگ معماری گذشته به صورت یک سنت در خود داشته است امروزه تنها به عنوان پیکری بی جان پیش روی ماست، ازاین رو جوامع امروز، در پی کشف و استفاده از ارزش های گذشته، ناگزیر به جستجو و کنکاش در شناخت ارزش های ناآشنا و فراموش شده خود است . یکی از این ارزش های فراموش شده خانه های سنتی هستند که الگوی کاملی از توجه معماری به بستر، اقلیم و انرژی، ترکیببندی اعضای سازهای و به کارگیری انواع مصالح سازگار با محیط میباشند. معماری خانه های سنتی قبل از پیدایش تکنولوژی و مصالح جدید ساختمانی در تمام نقاط کشور، به هر شکل و به هر کیفیت نوعی معماری با هویت به شمار می رفت که در طی سالیان دراز و قرن های متمادی مصالح و شیوه های فنی ویژه خود را داشت که کاملاً با بستر خود متناسب بود. بدین منظور در این تحقیق با روشی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع - کتابخانه ای، ابتدا ویژگی های معماری خانه های سنتی شهر تبریز بیان شد، سپس اجزای، ساختمایه و تزیینات خانه ها بررسی شده و درنتیجه عناصر ثابت و نیمه ثابت و کاربرد این اجزا در خانه ها در راستای پاسخگویی به نیازهای مختلف ساکنین در دسته بندی مشخص تحلیل گشت.

خانه های سنتی، تبریز، اجزا و عناصر، کاربرد عناصر، معماری بومی