محمدرضا شیخ کاظم - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای - دانشگاه بین الملل

شهرهای دیجیتالی در سرتاسر جهان ظاهر می شوند و پیشرفت می نمایند. این شهرها، اطلاعات (دست یافتنی و بدون وقفه) را یکپارچه و فضاهای عمومی را برای زندگی مردم در شهرها، خلق می نمایند. از سال 1994، بیش زا صد سازمان محلی اروپایی، بحث در رابطه با شهرهای دیجیتالی را آغاز نمودند که در پی آن عناوینی در خصوص درخواست های تله ماتیک، شهرهای بدون ماشین و ... مطرح گردید. اما حقیقتاً چگونه فضاهای اطلاعاتی منطقه ای که بیانگر ورود ما به عصر جهانی شدن است کاربران را جذب می کنند؟ اینترنت با ایجاد تحولی عظیم در عرصه ارتباطات، منجر به داد و ستد جهانی شده و همزمان ما را قادر می سازد تا فضاهای غنی اطلاعاتی را برای زندگی روزمره خود خلق نماییم. داد و ستد نیازمند همگنی برای رقابت جهانی است، در حالی که زندگی به خودی خود، زمینه های فرهنگی مختلفی را از منابع متفاوت ناهمگون منعکس می کند. شهرهای دیجیتالی، زندگی هر روزه مردم و داد و ستدشان را بر روی اینترنت به گونه ای مجازی و در فضای غیر حقیقی شهرها نظام خواهد بخشید. با وجود اینکه اقتصاد بیشتر رو به جهانی شدن می رود، اما همچنان بسیاری از روابط و نیازها و امکانات در غالب محالی (Local)، به حیات خود ادامه می‌دهند. بدین سبب شهرهای دیجیتالی می بایست در ایجاد زیرساختی برای شبکه سازی اجتماعات محلی گامهایی اساسی را بپیمایند.