حمید صمصام - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان

بی تردید مهدی اخوان ثالث یکی از مهم ترین شاعران نسل پسانیمایی است که اشعارش به تعبیر اکثرپژوهش گران ادبیات معاصر ایران، ترکیبی است شاعرانه و هنرمندانه از سنت شعر کلاسیک فارسی و شعر نو نیمایی. اخوان ثالث نماینده ی نسلی از شاعران است که هم به اجتماع و تحولات آن متعهد است و هم به لحاظ ادبی، شعرش از غنایی خاص برخوردار است. در واقع او شاعری است که هم به فرم ادبی اهمیت می دهد و هم به محتوای شعرش توجه بسیاری می کند. از این رو، با فهم چنین خصیصه هایی در شعر او، بسیاری تلاش کرده اند تا با خوانش های جدید، ابعاد ادبیات اخوان ثالث را کشف و بررسی کنند. برجسته سازی به معنای به کار گیری عناصر زبان است به گونه ای که شیوه ی بیان جلب نظر کند، غیرمتعارف باشد و در مقابل خودکاری زبانی، غیر خودکار باشد. این تعریف، کلیت این شیوه از نقد ادبی را توصیف می کند. برجسته سازی به تعبیر محققان، به دو شیوه تحقق می یابد: هنجارگریزی و هنجارافزایی. در این مقاله تلاش شده با استفاده از شیوه ی خوانش متون ادبی، برجسته سازی، شعر اخوان و ابعاد آن مورد تجزیه و تحلیل ادبی قرار گیرد.

برجستهسازی،هنجارگریزی،هنجارافزایی،نقدادبی،اخوان ثالث