سید علی میرفرهادی - دانشجوی دکتری مهندسی سازه، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران
همایون اسمعیل پور استکانچی - استاد، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران

در این مطالعه رویکردی جدید در طرح سازه ها معرفی می شود که در آن مبنای طراحی، دستیابی به ریسک لرزه ای بهینه می باشد. سازه هایی که بطور معمول براساس آیین نامه طراحی می شوند، ایمنی جانی ساکنین ساختمان را فراهم می کنند ولی لزوماً خسارتهایی که پس از وقوع زلزله به آنها وارد می شود از دیدگاه عموم قابل قبول نیست. رویکرد پیشنهادی در این مقاله، قادر به درنظرگیری مستقیم خسارت های لرزه ای در طراحی لرزه ای سازه ها می باشد. خسارتهای لرزه ای با استفاده از مفهوم هزینه چرخه عمر، به ارزش مالی معادل در زمان حال تبدیل شده و با هزینه هایی که برای ساخت ساختمان صرف می شود قابل مقایسه می گردد. سپس با استفاده از یک روند بهینه سازی، طرح نهایی به گونه ای تعیین می شود که هزینه کل صرف شده برای ساختمان کمینه گردد. در متدولوژی مورد استفاده، ارزیابی خسارت های لرزه ای براساس پاسخ سازه در سطوح مختلف شدت زلزله و با استفاده از مفهوم حالتهای خرابی تعیین می شود. از روش زمان دوام برای پیش بینی پاسخ لرزه ای سازه استفاده شده است و با استفاده از الگوریتم ژنتیک سازه بهینه جستجو می شود. در یک مطالعه موردی، سازه هشت طبقه بتنی بصورتی بهینه یکبار با استفاده از آیین نامه طراحی و بار دیگر براساس رویکرد پیشنهادی در این مطالعه طرح می شود و عملکرد سازه های حاصل مقایسه می گردد. بر اساس نتایج حاصل مشاهده می شود سازه های طراحی شده براساس آیین نامه لزوماً بهترین عملکرد لرزه ای را با توجه به سرمایه ای که به آنها اختصاص داده شده است به همراه نخواهند داشت.

طراحی براساس ارزش، بهینه سازی، ارزیابی خسارت های لرزه ای، تحلیل زمان دوام ATC-13