سید محمدرضا حسنی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی سازه، دانشگاه قم، قم، ایران
مسعود محمودآبادی - استادیار، دانشگاه قم، قم، ایران
محمدرضا عدل پرور - دانشیار، دانشگاه قم، قم، ایران

روش های تحلیلی و المان محدود موجود مقدار مدول الاستیک نانوکامپوزیت ها را بیشتر از مقادیر حاصل از آزمایش تعیین می کنند. در این مقاله یک روش تحلیلی پیوسته جدید جهت تعیین بهترین و شبیه ترین مقدار مدول الاستیسیته برای نانوکامپوزیتهای پلیمری نسبت به مقادیر آزمایشگاهی ارائه شده است. بدین منظور ابتدا معادلات الاستیسیته حاکم بر رفتار زمینه و تقویت کننده در نانوکامپوزیت در مختصات استوانه ای با استفاده از تئوری عقب افتادگی برشی برای یک المان حجمی در حالت اتصال کامل دو فاز حل و مدول الاستیک محاسبه شده است. سپس با استفاده از مدل سازی المان محدود به کمک نرم افزار انسیس، مدول الاستیک حالت های اتصال تقریبا کامل و نیمه گسستگی بین دو فاز محاسبه شده و در آخر مدل پیشنهادی و جدید که با استفاده از مدل سازی بصورت فنر در حالت اتصال تقریبا کامل دو فاز و نیمه گسسته ارائه و مدول الاستیک محاسبه شده است. همچنین اثر افزایش قطر برای تمامی حالات یاد شده بررسی شده و در پایان نتایج مدل پیشنهادی با نتایج روش مدل سازی شده و تحلیلی مقایسه شده اند که صحت مدل سازی تحلیلی پیشنهادی را تأیید می کند. جهت اطمینان از صحت نتایج مدل معرفی شده برای تعیین مدول الاستیک نتایج به دست آمده در این حالت با نتایج روش آزمایشگاهی دیگر محققین مورد مقایسه قرار گرفته اند که در تمامی آن ها مدول الاستیک روش پیشنهادی به نمونه آزمایشگاهی بسیار نزدیک است.

نانولوله کربنی، نانوکامپوزیت تقویت شده، پلیمر پایه، مدول الاستیک، مدل سازی فنری